Column - Pas op de plaat
Discords.nl Reisgenoot Friso Pas schrijft maandelijks een muzikale column voor onze website. Deze tweede 'Pas op de plaat' column gaat over het fenomeen van 'Het 2e album': Scroll dus lekker door...
Het 2e album
Eigenlijk wilde ik het hebben over het zogenaamde fenomeen ‘het moeilijke 2e album’, maar vroeg me meteen af, of het wel echt iets is, of dat het iets is waar de media een ding van heeft gemaakt, zodat er maar wat geschreven kan worden. Zoals wel vaker, de boel een beetje opblazen. Tuurlijk zijn er zat voorbeelden van artiesten en bands, die na een veelbelovend debuutalbum, de magie niet meer hebben op het vervolg, of zelfs nooit meer tot die hoogte komen, de belofte niet meer kunnen waarmaken. Maanden, zelfs jarenlang hebben kunnen afstuderen op demo’s, eerste singles, en dan de eerste langspeler. Helemaal de blits gemaakt toen het een succes werd, zelfs gehyped, en misschien wel uitgemolken, om vervolgens in een zwart gat te vallen, of door de plotselinge roem volledig ontspoord te raken. Want hoe volg je zoiets op?
Ik kon niet echt een goed voorbeeld vinden van zo’n minder goeie opvolger, waarvan het debuut me zo nauw aan het hart ligt, dus ga liever wat vertellen over een geweldig 2e album van een band, waar ik vanaf het eerste uur groot fan van ben geweest, The Black Crowes. Tot een aantal jaren terug hoor, want het diehardaspect is er wel vanaf, door een aantal oorzaken. Gebeurt wel eens, door tijd, soms door andere dingen. Laat ik even in het midden.
The Black Crowes begonnen met een sterk en zeer succesvol debuutalbum, Shake Your Money Maker, uitgebracht begin 1990. Ik leerde ze kennen door Jealous Again, een redelijk uptempo nummer met een classic rock feel, een rauwe leadzang, en niet dat super overstuurde scheurende gitaargeweld wat je in die tijd veel hoorde, maar meer bluesy, retro en melodieus. Het was de 1e single en haalde zelfs de Top 40 met een bescheiden notering.
Ik hoorde dat nummer voorbij komen op TV. Je zou het nu haast niet geloven, maar eind jaren 80, begin jaren 90 waren er 2 muziekprogramma’s, gericht op alleen maar (hard)rock. Die werden uitgezonden op de eerste commerciële zenders, die we in Nederland konden kijken. MTV had het programma Headbangers Ball, en het Britse Sky Channel zond Monsters Of Rock uit. Tussen de glam, hair, thrash, speed, en het opkomende alternative metal, hoorde ik dat nummer van de Crowes. Het klonk anders. Deze band had een eigen, karakteristieke sound, onderscheidde zich van de rest, voelde voor mij gelijk vertrouwd door herkenbare 70’s elementen en was tegelijkertijd wel soort van verfrissend in die tijd. Dat beviel me wel. Shake Your Money Maker had ik al snel in huis op CD. (Vinyl had ik op de middelbare school al aan de kant gedaan, om dat veel later weer te gaan koesteren). Dat het zo’n succes werd, was tegen de verwachting in van het label van Rick Rubin, die er geen heil in zag. Aanvankelijk stond zijn naam nergens in de album credits. Pas toen er een half miljoen exemplaren waren verkocht, verscheen er op de volgende LP en CD persingen een Executive Producer vermelding. De cover van Hard To Handle werd een grote hit en stuwde de albumverkoop enorm.
Pinkpop, 4 Juni 1990, mijn eerste festivalbezoek. Met mijn vrienden was ik de dag ervoor al aangekomen bij het terrein en we hadden ons geïnstalleerd op de camping. Een paar van onze favoriete bands destijds stonden op het programma, dat toen nog 1 dag was, met 1 podium en 9 à 10 artiesten. Zoals Urban Dance Squad en Red Hot Chili Peppers, wervelende opkomende bands, die elk op hun eigen manier muziekstijlen door elkaar husselden. Rock, funk, en rap in een bruisende mix, dat Cross-over werd genoemd. De Peppers waren toen nog niet echt doorgebroken naar het grote publiek trouwens, dat kwam zo’n anderhalf jaar later pas met het succes van hun enige en niet-meer-aan-te-horen nummer 1 hit (Kiedis had nooit moeten gaan ‘zingen’, als je het mij vraagt).
Ik kwam echter ook voor The Black Crowes naar Pinkpop, die ’s ochtends het festival zouden openen. Nog redelijk brak van de voorgaande avond en nacht waren we de tentjes uitgekropen en snelden we ons richting het festivalterrein om niks te missen van de live muziek. En daar waren ze dan, vol vuur en passie knalden de Crowes de slaap uit m’n hoofd en lijf. Wat een bevlogenheid en energie. Ik was gelijk om. Ergens heb ik nog een cassettebandje van dat optreden, dat later die week op de radio werd uitgezonden, en het staat gedeeltelijk op youtube.
De band was net voor de eerste keer aangekomen in Europa, op een eindeloos lange tour. Het eerste album liep dus heel goed, en kreeg zelfs multi-platinum status in Amerika, dus meer dan 2 miljoen verkochte exemplaren (uiteindelijk totaal ruim 5 miljoen) en het touren ging maar door. Zelfs het jaar erop speelden ze als support voor grote acts en stonden op andere festivals. Ondertussen werden nieuwe nummers gesmeed voor een opvolger, in oefenruimtes, tijdens soundchecks en jams, zelfs tijdens optredens, aangezien ze niet op safe wilden spelen, want dat was niet hun ding.
Daarmee kom ik op dat 2e album, dat echt te gek is. Alle muzikale invloeden van de band kwamen nog meer tot uiting in het schrijven van nieuw materiaal en het samenspel was verfijnd door de vele optredens. De 2e gitarist die niet veel meer toevoegde was uit de band gezet, en werd vervangen door Marc Ford. Zijn spel paste beter bij de band en gaf het een extra kick. Een vaste toetsenist was ook gewenst en Eddie Harsch werd ingelijfd.
Er was genoeg materiaal, en iedereen kende inmiddels wel de nummers. Toen de band in Januari 1992 de studio indook, werd het hele album in 8 lange dagen erop gezet, zonder er daarna nog teveel aan te sleutelen. Rauw, losjes, spontaan, hier en daar wat kleine foutjes en duidelijk hoorbare tape-edits, het droeg bij aan de puurheid van de opnamesessies en dat hoor je gewoon. The Southern Harmony And Musical Companion werd in Mei 1992 uitgebracht. De titel is een verwijzing naar een southern hymnal, een religieus zangboek.
Iedereen kent dat bijzondere kippenvel-gevoel, als je iets moois hoort, je favoriete nummer, of een solo, of een vocale uitbarsting, wat dan ook. In de meeste gevallen ben je dan vrij bekend met dat nummer, met die artiest. Ik weet niet of andere mensen het hebben ervaren, maar nog specialer is voor mij kippenvel, bij de allereerste keer dat ik iets hoor. Dat Wow-wat-is-dit-gevoel. Je hebt het namelijk nog nooit eerder gehoord, en toch ben je diep geroerd, meteen met de allereerste blootstelling aan een lied of een bepaald stukje ervan.
Die platen, die nummers, blijven denk ik je hele leven bij. Dat had ik met Sting Me, het swingende midtempo openingsnummer, met Rich z’n gitaar op links, die het nummer begint, 4 maten later de hi-hat van de drummer die het tempo mee gaat tikken, samen met handgeklap. Vervolgens vallen de drums en toetsen in, die er laagjes doorheen weeft, en het nummer begint. Marc Ford valt ook in op rechts. Het klinkt behoorlijk richting The Stones en The Faces, niet te strak, maar gewoon lekker spelen. Dan de doordringende lead vocal, de soulachtige achtergrond vocalen, het loopt lekker. En dan na het 2e refrein, Bam! Ford trapt een pedaal in en knalt een weergaloze solo je rechter trommelvlies in, een paar decibellen harder dan ervoor. Dát is mijn kippenvelmoment.
The Southern Harmony And Musical Companion, vorige maand opnieuw uitgebracht in diverse formaten, was het album waarin The Black Crowes hun draai vonden, en het kan gezien worden als hun meesterwerk. Het behoort tot de beste albums van de jaren 90, wat mij betreft. De singles Remedy en Hotel Illness deden het aardig. Het album zelf deed goeie zaken, werd in ieder geval heel goed ontvangen, maar was qua verkoopcijfers niet zo overdonderend als het debuut. Dat succes zouden ze nooit meer halen.
15 Maart a.s. komt er zowaar een nieuw album en een tour. De broers hebben het (wéér) bijgelegd een aantal jaren geleden. Drummer en mede-oprichter Steve Gorman zit niet meer in de band, Marc Ford is er ook niet bij. Ik hou mijn vingers even gekruist.
Nieuw bij Discords.nl
De nieuwe aanwinsten vind je hier. Wij kloppen voortdurend nieuwe titels in, dus klik regelmatig op het dynamische overzicht om te kijken of er iets voor jou bij zit!
Zo troffen wij tussen de postpakketten het diepe, melancholische rock-avontuur 'On An Island' van Sivert Hoyem aan; de rauwe, energieke live opnames op 'Alive She Cried' van The Doors; de experimentele genre-buigert 'Wall Of Eyes' van The Smile; de vurige, rauwe rap op 'Burning Desire' van Mike; Anna Calvi's pittige en sfeervolle 'Peaky Blinders'-soundtrack; een mooie singles-collectie van Racoon; de weelderige indie-pop melodieën van Johan op 'Great Vacation'; en nog veel meer moois!
Pre-orders
Benieuwd welke albums er binnenkort bij ons in de platenbakken staan? De pre-order selectie vind je hier.
Banners bij Discords.nl
Wekelijks fabrieken wij banners voor de website om specifieke albums in de spotlight te zetten. Deze week vind je er de eerste 6 platen in de onderstaande playlist. Alle andere platen komen ook in deze blog voorbij. Zet hem maar vast aan terwijl je verder scrollt.
Merchs bij Discords.nl
Naast LP's, CD's en Singles verkopen we ook veel ander tofs zoals shirts van Okimono, Bandtees, Muziek Trivia & Games, Rock Art en die geweldige Rock n Roll mokken van PolonaPolona.
Je kunt ook toffe combi's maken... Zoals die knappe Pro-Ject T1 Phono SB platenspeler in de mix met de 2e hands (Near Mint) 'Coltrane - Live At Birdland' (van reisgenoten Sofie & Wil; klik hier voor de collectie)!
Voordeel Albums bij Discords.nl
Op de website zijn de LP's eenvoudig op prijs te sorteren. In de platenzaak lukt dit niet. Daarom hebben we voordeelbakken gemaakt. Blader er eens doorheen als je weer in de winkel bent.
En vergeet ook niet in de SALE collecties te kijken: 10% korting en 20% korting.
Discords Radio Tips
Blok woensdagen om 19.00 in jouw agenda voor een uurtje kikke muziek bij DISCORDS RADIO
Bij het samenstellen van de wekelijkse mixtape van al het moois in onze platenbakken, kunnen wij onze mee-pak-drang nauwelijks de baas. Op woensdag 24 januari draaiden we onder meer de Franse electro-poppert 'I'm That Guy' van Agar Agar; de gospel-soul-funk van Candi Staton met 'Do Your Duty'; de dissonante avant-garde-noise van Sonic Youth met 'Sugar Kane'; en de klassieke new-wave-synth-poppert 'Fade To Grey' van Visage. Klik snel voordat wij zelf klikken :-))
